Ο θυρεοειδής αδένας παράγει τρείς ορμόνες. Την θυροξίνη (Τ4), την τριιωδοθυρονίνη (Τ3),
και την καλσιτονίνη. Η καλσιτονίνη εμπλέκεται στον μεταβολισμό του ασβεστίου και δεν έχει
λειτουργική σχέσημε τις άλλες δύο ορμόνες. Οι Τ3 και Τ4 λαμβάνουν μέρος σε μιά μεγάλη
ποικιλία φυσιολογικών και βιοχημικών λειτουργιών του οργανισμού και αυτός είναι ο λόγος
που η διατάραξη της συγκέντρωσης τους προκαλεί τόσες πολλές κλινικές εκδηλώσεις. Ο
υποθυρεοειδισμός δεν έχει ειδικά συμπτώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα συμπτώματα του
υποθυρεοειδισμού εμφανίζονται και σε άλλες ασθένειες και ότι όλοι οι υποθυρεοειδικοί ασθενείς
δεν εμφανίζουν τα ίδια συμπτώματα . Ένα άλλο στοιχείο που κάνει τη διάγνωση του
υποθυρεοειδισμού δύσκολη είναι ότι η πάθηση αναπτύσσεται αργά με τον χρόνο. Η κατάσταση
αυτή αναπτύσσεται ύπουλα και στα αρχικά της στάδια, τα ασαφή συμπτώματα όπως η εύκολη
κόπωση και η αύξηση του σωματικού βάρους, μπορεί να μην γίνει αντιληπτό ότι οφείλονται στον
υποθυρεοειδισμό. O υποθυρεοειδισμός εκδηλώνεται με μία γενική επιβράδυνση του μεταβολισμού,
σωματική κόπωση και πνευματική νωθρότητα, υπνηλία και δυσκολία στο πρωινό ξύπνημα, αργές
σωματικές κινήσεις, αύξηση του βάρους και δέρμα ξηρό και άγριο. Οι πάσχοντες από υποθυρεοειδισμό
εμφανίζουν ευαισθησία στο κρύο και δυσκοιλιότητα. Οι γυναίκες παρουσιάζουν διαταραχές περιόδου
και συνήθως έχουν συχνότερα εμμηνορρυσία. Συχνά παρατηρείται απώλεια της σεξουαλικής διάθεσης.
Πολύ συχνά ο υποθυρεοειδισμός συνοδεύεται από βρογχοκήλη η οποία είναι η διόγκωση του
θυρεοειδούς και από υψηλά επίπεδα χοληστερίνης. Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να συνοδεύεται και από
την εκδήλωση κατάθλιψης. Άλλες εκδηλώσεις που είναι δυνατόν να συνοδεύουν τον υποθυρεοειδισμό
είναι εύθραυστα νύχια, απώλεια μαλλιών και όχι σπάνια σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα. Δυστυχώς οι
γενικές εξετάσεις αίματος δεν διαγιγνώσκουν τον υποθυρεοειδισμό και απαιτούνται επιπλέον εξετάσεις
ειδικές για τον θυρεοειδή. Πρόκειται γιά απλές αιματολογικές εξετάσεις, που μπορούν να προσδιορίσουν τα
επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών Τ3 και Τ4 καθώς και της ΤSH. Στις μέρες μας είναι εφικτή και η μέτρηση
της ελεύθερης Τ4 (free T4) η οποία είναι ουσιαστικά και το δραστικό κλάσμα της ολικής Τ4 που κυκλοφορεί
στο αίμα. Υψηλή ελεύθερη Τ4 σημαίνει υπερθυρεοειδισμό και χαμηλή ελεύθερη Τ4 σημαίνει υποθυρεοειδισμό.
Υποθυρεοειδισμό δηλαδή, έχουμε όταν βρούμε υψηλές τιμές ΤSH και χαμηλές τιμές θυρεοειδικών ορμονών
στο αίμα. Στην περίπτωση αρχικής εκδήλωσης ή υποκλινικού υποθυρεοειδισμού η ΤSH παρουσιάζει μικρή
αύξηση πάνω από τα φυσιολογικά επίπεδα ενώ τα επίπεδα των θυρεοειδών ορμονών (Τ3,Τ4) θα είναι μέσα
στα φυσιολογικά όρια. Συμπληρωματικά θα πρέπει να γίνεται ανίχνευση αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων στο
αίμα, επειδή όταν η αιτία του υποθυρεοειδισμού είναι η νόσος του Hashimoto τότε ανιχνεύονται στο αίμα και
αυξημένα αντισώματα έναντι του θυρεοειδούς.

Τί είναι η χοληστερόλη;
Η χοληστερίνη (ή χοληστερόλη) είναι μια ουσία απαραίτητη για τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού. Ο οργανισμός μας αποκτά χοληστερίνη από δύο πηγές:
--> από το συκώτι μας όπου παράγεται (ενδογενής χοληστερίνη)

--> από την τροφή μας (διατροφική χοληστερίνη) Τα κυριότερα συστατικά της χοληστερόλης είναι η χοληστερόλη που συνδέεται στις λιποπρωτεΐνες χαμηλής πυκνότητας (LDL) . Είναι  γνωστή και ως "κακή" χοληστερόλη γιατί επιδρά αρνητικά στη λειτουργία του οργανισμού μας. Οδηγεί σε αθηροσκλήρωση, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε εμφράγματα και εγκεφαλικά επεισόδια . Η "καλή" χοληστερόλη που συνδέεται με τις λιποπρωτεΐνες υψηλής πυκνότητας (HDL) , βοηθά στην απομάκρυνση της LDL χοληστερίνης, γι' αυτό το λόγο πρέπει να διατηρείται σε υψηλά επίπεδα Το άθροισμα αυτών των δύο, καθώς και άλλων κλασμάτων της χοληστερόλης αποτελούν την "ολική" χοληστερόλη.
Τί είναι η υπερχοληστερολαιμία;
Υπερχοληστερολαιμία είναι η παρουσία μεγάλης ποσότητας χοληστερόλης στο αίμα, περισσότερης από το φυσιολογικό . H χοληστερίνη, όταν υπάρχει στο αίμα σε υπερβολικές τιμές , αποτελεί έναν από τους κύριους παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση αγγειακών παθήσεων , που μπορεί να οδηγήσουν σε καρδιακό ή εγκεφαλικό επεισόδιο, δύο από τις κύριες αιτίες θανάτου στην Ευρώπη.
Η υπερχοληστερολαιμία σε αριθμούς.
Χοληστερίνη: H συνολική χοληστερίνη πρέπει να είναι κάτω από 220 mg/dl
HDL: Η HDL ασκεί προστατευτικό ρόλο στα αγγεία και προλαμβάνει την αθηροσκλήρωση. Πρέπει να είναι υψηλότερη από 35 mg/dl στους άνδρες και υψηλότερη από 45 mg/dl στις γυναίκες.
LDL: Η LDL μαζεύεται στις αρτηρίες και οδηγεί στη δημιουργία αθηρωματικής πλάκας . Πρέπει να είναι κάτω από
150 m/dl.
Τριγλυκερίδια : Τα τριγλυκερίδια πρέπει να είναι < 140="">
Ποιά είναι τα αίτια της υπερχοληστερολαιμίας και τι βλάβες προκαλεί; Πώς εκδηλώνεται;
Η υπερχοληστερολαιμία μπορεί να είναι:
--> Κληρονομική διαταραχή στην οποία ο μεταβολισμός της χοληστερόλης δεν είναι φυσιολογικός
--> Να οφείλεται στην κατανάλωση τροφών που περιέχουν πολλά κεκορεσμένα λίπη ---> Να οφείλεται σε κάποια νόσο που αυξάνει τα επίπεδα της χοληστερόλης, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, ο υποθυρεοειδισμός, νοσήματα των νεφρών ή του ήπατος
Η υπερχοληστερολαιμία προκαλεί εναπόθεση λιπών στην εσωτερική επιφάνεια των αγγείων . Οι εναποθέσεις αυτές ονομάζονται αθηρωματικές πλάκες και η διαδικασία ονομάζεται αθηρωμάτωση. Η αθηρωμάτωση εξελίσσεται προοδευτικά και παρατηρείται όχι μόνο σε ενηλίκους, αλλά και σε παιδιά μικρής ηλικίας. Η αθηρωμάτωση των τοιχωμάτων των αρτηριών, κάνει τις αρτηρίες να χάνουν την ελαστικότητά τους και προκαλεί στένωση του αυλού τους . Έτσι προκαλείται επιβράδυνση της ροής του αίματος που μπορεί να οδηγήσει σε σχηματισμό θρόμβων ή ακόμα και πλήρη απόφραξη του αγγείου με διακοπή της ροής. Το έμφραγμα του μυοκαρδίου , το οποίο είναι σήμερα μία από τις πιο συχνές αιτίες θανάτου, πρόκειται για απόφραξη των στεφανιαίων αρτηριών , δηλαδή των αρτηριών που τροφοδοτούν την καρδιά. Άρα εάν θέλουμε να προλάβουμε το έμφραγμα πρέπει να προλάβουμε την αθηρωμάτωση που το προκαλεί. Η υπερχοληστερολαιμία είναι σιωπηλή και ύπουλη νόσος. Δεν προκαλεί συμπτώματα στα αρχικά στάδια , παρά μόνο εάν εκδηλωθούν επιπλοκές.
Πώς μπορώ να προστατέψω την υγεία μου από την υψηλή χοληστερίνη;
Στα πλαίσια της πρόληψης θα πρέπει να γίνεται τακτικός έλεγχος των επιπέδων των λιπιδίων του αίματος. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο τρόπος ζωής μας επηρεάζει τα επίπεδα της χοληστερίνης μας και συγκεκριμένα να προτιμούμε:
--> Υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή, κατά προτίμηση διατροφή μεσογειακού τύπου
--> Περισσότερη σωματική δραστηριότητα
--> Διατήρηση φυσιολογικού βάρους
Αυξημένο σάκχαρο αίματος και σακχαρώδης διαβήτης
Οι κύριοι τύποι σακχαρώδους διαβήτη είναι ο διαβήτης τύπου 1, ο διαβήτης τύπου 2 και ο διαβήτης της κύησης. Ο διαβήτης τύπου 2 είναι η συχνότερη αιτία διαβήτη στους ενηλίκους. Σπουδαίος προδιαθεσικός παράγοντας για την ανάπτυξη διαβήτη τύπου 2 είναι η παχυσαρκία. Ο διαβήτης της κυήσεως πρόκειται για την εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Παχύσαρκες γυναίκες είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν διαβήτη της κύησης. Ο διαβήτης της κύησης είναι αναστρέψιμος και υποχωρεί μετά τον τοκετό, μπορεί όμως να προκαλέσει περιγεννητικές επιπλοκές και προβλήματα στην υγεία μητέρας και νεογνού.
Ποιά είναι τα συμπτώματα του διαβήτη;
Αυτά είναι η αυξημένη όρεξη (πολυφαγία), η αυξημένη δίψα (πολυδιψία), η συχνή και μεγάλη σε ποσότητα ούρηση (πολυουρία), η απώλεια βάρους και μερικές φορές διαταραχή της όρασης. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις χωρίς κανένα από τα παραπάνω συμπτώματα. Άλλες συνέπειες της υπεργλυκαιμίας είναι η διαταραχή της ανάπτυξης στα παιδιά και η ευαισθησία στις λοιμώξεις. Οι επαναλαμβανόμενες και ανθεκτικές μυκητιάσεις χαρακτηρίζουν την εξέλιξη του σακχαρώδους διαβήτη που δεν ελέγχεται σωστά. Ο σακχαρώδης διαβήτης έχει χρόνια πορεία και μπορεί να προκαλέσει μια σειρά σοβαρών επιπλοκών όπως καρδιαγγειακή νόσο, εγκεφαλικό επεισόδιο , χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, βλάβες του αμφιβληστροειδούς, βλάβες των νεύρων, στυτική δυσλειτουργία κ.ά.
Διάγνωση
Η διάγνωση του διαβήτη είναι εύκολη , και αρκεί η μέτρηση του σακχάρου του αίματος. Ο προσδιορισμός της γλυκόζης στο αίμα ζητείται για να μετρηθεί η ποσότητα της γλυκόζης στο αίμα τη στιγμή ακριβώς της συλλογής του αίματος. Η γλυκόζη του αίματος μπορεί να μετρηθεί μετά από νηστεία (το δείγμα συλλέγεται μετά από νηστεία 8 έως 10 ωρών συνήθως το πρωί ) και/ή στα πλαίσια μίας καμπύλης ζαχάρου. Τα διαγνωστικά κριτήρια που έχουν θεσπιστεί για τη διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη είναι τα ακόλουθα: Παρουσία κλασικών συμπτωμάτων του διαβήτη και τιμή γλυκόζης σε οποιαδήποτε στιγμή > 200mg/dl Τιμή σακχάρου νηστείας (που λαμβάνεται δηλαδή μετά από 8 τουλάχιστον ώρες αποχής από την πρόσληψη τροφής) > 115 mg/dl Τιμή σακχάρου 2 ώρες μετά από φόρτιση με 75g γλυκόζης από του στόματος > 200mg/dl Ένας άλλος χρήσιμος δείκτης είναι η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c). H γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη δεν χρησιμοποιείται για τη διάγνωση του σακχαρώδους διαβήτη, αλλά για την παρακολούθηση της ρύθμισης του σακχάρου αίματος, αφού αντικατοπτρίζει τη μέση τιμή σακχάρου αίματος τους τελευταίους 3 μήνες πριν την εξέταση. Τιμές HbA1c < 6%="" θεωρούνται="" ενδεικτικές="" καλού="" γλυκαιμικού="">
Τί είναι η «καμπύλη σακχάρου»;
Η δοκιμασία ανοχής της γλυκόζης (ή πιο ανεπίσημα: «καμπύλη σακχάρου») χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις όπου υπάρχουν αμφιβολίες για τη διάγνωση του διαβήτη και γίνεται ως εξής: Ο ασθενής πάει στο μικροβιολογικό εργαστήριο το πρωί, νηστικός (μπορεί να έχει πιει μόνο νερό). Στο εργαστήριο γίνεται λήψη μιας μικρής ποσότητας αίματος για τον προσδιορισμό του σακχάρου (αιμοληψία πάντα από τη φλέβα, όχι από το δάκτυλο). Ο εξεταζόμενος πίνει ένα ποτήρι νερό, μέσα στο οποίο έχουν διαλυθεί 75g άνυδρης γλυκόζης (μια σκόνη γλυκόζης που μπορεί να πάρει ο εξεταζόμενος από το φαρμακείο). Στη συνέχεια ακολουθούν τουλάχιστον 2 ακόμα αιμοληψίες , στα 60 λεπτά από την λήψη της γλυκόζης και στα 120 λεπτά από την λήψη της γλυκόζης. Φυσιολογικά, το σάκχαρο στις 2 ώρες πρέπει να είναι κάτω από 140 mg/dl. Η διάγνωση του διαβήτη μπαίνει αν το σάκχαρο έχει φτάσει (ή ξεπεράσει) τα 200 mg/dl. Οι ενδιάμεσες τιμές χαρακτηρίζονται ως «διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη».
Πότε πρέπει να γίνεται η εξέταση του σακχάρου;
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι όλα τα προβλήματα που προκαλούνται βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα λόγω ψηλής γλυκόζης στο αίμα, μπορούν να προληφθούν και να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά, εφόσον υπάρχει έγκαιρη διάγνωση. Είναι σημαντικό να ανιχνεύονται οι ανωμαλίες του μεταβολισμού της γλυκόζης και να γίνεται έγκαιρα η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη. Η προληπτική εξέταση του σακχάρου του αίματος κάθε 6 μήνες , η κάθε μήνα εξέταση του σακχάρου του αίματος της εγκύου καθώς και η διενέργεια καμπύλης γλυκόζης κατά τον έκτο μήνα της κυήσεως αλλά και η τακτική εξέταση του σακχάρου του αίματος και της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης του διαβητικού ασθενή βοηθούν στην πρόληψη αλλά και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλεί το υψηλό σάκχαρο.
Τι είναι η αναιμία;
Αναιμία είναι η ελάττωση της αιμοσφαιρίνης , του αιματοκρίτη και του αριθμού των ερυθροκυττάρων σε επίπεδα χαμηλότερα από τα κατώτερα φυσιολογικά όρια που αντιστοιχούν στην ηλικία και το φύλο του ατόμου. Η σιδηροπενική αναιμία είναι η πιο συχνή μορφή αναιμίας.
Πώς η έλλειψη σιδήρου προκαλεί αναιμία;
Τα ερυθροκύτταρα μεταφέρουν οξυγόνο από τους πνεύμονες σε όλο το σώμα. Τα ερυθροκύτταρα μπορούν να κάνουν αυτή τη λειτουργία , με την βοήθεια της αιμοσφαιρίνης που διαθέτουν. Το κύριο συστατικό της αιμοσφαιρίνης είναι ο σίδηρος. Έτσι σε συνθήκες έλλειψης σιδήρου διαταράσσεται η ερυθροποίηση δηλαδή η παραγωγή καινούργιων ερυθροκυττάρων με αποτέλεσμα να προκαλείται σιδηροπενική αναιμία.
Τι προκαλεί την έλλειψη σιδήρου;
Οι αιτίες που θεωρούνται υπεύθυνες για την εμφάνιση της σιδηροπενικής αναιμίας είναι η μειωμένη πρόσληψη ή η αυξημένη απώλεια σιδήρου. Συνήθως πρόκειται για χρόνια απώλεια αίματος είτε από το πεπτικό σύστημα είτε από το γεννητικό σύστημα της γυναίκας σε περιπτώσεις πολυμηνόρροιας. Άλλες αιτίες έλλειψης σιδήρου είναι ο υποσιτισμός, οι διαταραχές απορρόφησης του σιδήρου και η κύηση που δημιουργεί αυξημένες ανάγκες για σίδηρο στην γυναίκα.
Τι συμπτώματα προκαλεί η σιδηροπενική αναιμία;
Η ήπια σιδηροπενική αναιμία είναι καλά ανεκτή και μπορεί να μην γίνει εύκολα αντιληπτή. Η μέτρια και σοβαρή σιδηροπενική αναιμία προκαλεί τα κλασσικά συμπτώματα της αναιμίας όπως ωχρότητα δέρματος, αίσθημα κόπωσης, δύσπνοια μετά από κόπωση, ζάλη, κεφαλαλγία, αίσθημα παλμών, μειωμένη αντοχή στις λοιμώξεις, ανορεξία, αδυναμία πνευματικής συγκέντρωσης. Επειδή όμως ο σίδηρος είναι απαραίτητος και σε άλλα συστήματα εκτός από αιμοποιητικό, η έλλειψη του σιδήρου προκαλεί και άλλα συμπτώματα. Έτσι σε έλλειψη σιδήρου εκδηλώνεται τριχόπτωση και επώδυνη γωνιακή χειλίτιδα. Τα νύχια επηρεάζονται πολύ, σπάνε εύκολα γίνονται στρογγυλα και έχουν ραβδώσεις στην επιφανεια τους. Σε πιο βαριές περιπτώσεις εκδηλώνεται γλωσσίτιδα, οισοφαγίτιδα και γαστρίτιδα.

HDL, η καλή χοληστερίνη!
Η "καλή" χοληστερίνη ή υψηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνη (High Density Lipoprotein) επιτελεί την σπουδαία λειτουργία της απομάκρυνσης της χοληστερόλης από τις αρτηρίες προς το ήπαρ, όπου μεταβολίζεται και αποβάλλεται δια μέσου του πεπτικού σωλήνα. Ο προστατευτικός ρόλος της HDL για την αρτηριοσκλήρωση, οφείλεται στη αντίστροφη αυτή μεταφορά της χοληστερόλης. Τα υψηλά επίπεδα καλής (HDL) χοληστερίνης κάνουν καλό στην καρδιά και στα αγγεία. Προφυλάσσουν τα αγγεία καθώς βοηθούν στο να διατηρούνται ανοικτά μειώνοντας τον κίνδυνο στένωσης και απόφραξης . Όταν η καλή HDL χοληστερόλη, είναι χαμηλή στο αίμα, ο κίνδυνος αθηρωμάτωσης και στένωσης ή απόφραξης των αγγείων είναι μεγαλύτερος. Αντιθέτως, προς τη κακή χοληστερίνη (LDL), της οποίας το επίπεδο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερο, το επίπεδο της καλής χοληστερίνης (HDL), πρέπει να είναι όσο το δυνατόν υψηλότερο. Xαμηλά επίπεδα της HDL -χαμηλότερα από περίπου 40 mg/dL για άνδρες και 50 mg/dL για γυναίκες- έχουν συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου. Η μέτρηση της HDL θα πρέπει να γίνεται στα πλαίσια του ετήσιου check up, με την παράλληλη μέτρηση και των υπόλοιπων λιπιδίων. Το αίμα θα πρέπει να λαμβάνεται μετά από ολονύκτια νηστεία (14 ωρών), ενώ ο εξεταζόμενος θα πρέπει να ακολουθεί μια φυσιολογική και χωρίς ακρότητες διατροφή για δύο εβδομάδες προ της αιμοληψίας. Δεν επιτρέπεται η λήψη αλκοόλ το βράδυ πρίν την αιμοληψία. Τα επίπεδα της HDL αυξάνονται με την άσκηση , την απώλεια βάρους , την διακοπή του καπνίσματος αλλά και με την κατάλληλη διατροφή. Προτιμήστε τα λιπαρά ψάρια που περιέχουν ω-3 λιπαρά οξέα όπως ο σολομός , η σαρδέλα , ο κολιός και άλλα. Παράλληλα θα πρέπει να μειωθεί η κατανάλωση του κρέατος και των πλούσιων σε λιπαρά γαλακτοκομικών προιόντων. Το ελαιόλαδο επίσης βοηθάει στην άυξηση των επιπέδων της HDL όπως και ένα ποτηράκι κρασί κάθε μέρα.
Η εργαστηριακή διάγνωση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας
Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια χρόνια καταστροφική υποτροπιάζουσα πολυαρθίτιδα, μία φλεγμονώδης, αυτοάνοση και εξελικτική νόσος, που προσβάλλει κυρίως τις μικρές, περιφερικές αρθρώσεις και χαρακτηρίζεται από συχνότερη προσβολή των γυναικών συγκριτικά με τους άνδρες (3/1). Είναι το συχνότερο φλεγμονώδες ρευματικό νόσημα. Προσβάλλει συνήθως άτομα ηλικίας 35-55 ετών, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και σε άτομα οποιασδήποτε ηλικίας, ακόμη και σε παιδιά. Από αιτιολογικής πλευράς φαίνεται ότι πολλοί παράγοντες, όπως περιβαλλοντικοί, γενετικοί, ορμονικοί και ανοσολογικοί, έχουν κατά καιρούς ενοχοποιηθεί αλλά η ακριβής αιτιολογία της δεν είναι γνωστή. Τα συμπτώματα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι συνήθως ο πόνος, η διόγκωση και η δυσκαμψία (συνήθως πρωινή) των προσβεβλημένων αρθρώσεων. Η αρθρίτιδα συνήθως είναι πολυαρθρίτιδα, δηλαδή αφορά πολλές αρθρώσεις, και είναι συνήθως συμμετρική. Οι εργαστηριακές εξετάσεις που συμβάλλουν στην διάγνωση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι: γενική αίματος, ταχύτητα καθίζησης ερυθρών αιμοσφαιρίων (ΤΚΕ), CRP, ινωδογόνο, γ-σφαιρίνες αλλά και παράγοντες του συμπληρώματος. Επίσης διάφορα αντισώματα στο αίμα, που φυσιολογικά δεν υπάρχουν μπορεί να βρεθούν σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Το γνωστότερο από αυτά είναι ο ρευματοειδής παράγοντας που μπορεί να βρεθεί στο 80% των ασθενών. Μια άλλη κατηγορία αντισωμάτων που ονομάζονται αντιπυρηνικά αντισώματα (ΑΝΑ) βρίσκονται σχετικά συχνά σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα όπως και τα αντι - SS - DNA.
Τί είναι κολπίτιδα;
Η φλεγμονή στην περιοχή του κόλπου, που συνήθως οφείλεται σε διάφορα μικρόβια, ονομάζεται κολπίτιδα. Είναι συνηθέστερη τους μήνες του καλοκαιριού και αφορά αδιακρίτως, όλες τις γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Τι συμπτώματα έχει η κολπίτιδα;
Τα πιο συχνά συμπτώματα της κολπίτιδας είναι ο κνησμός, η φαγούρα και ερεθισμός στην περιοχή του κόλπου. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί αύξηση της ποσότητας των κολπικών υγρών, αλλαγή στο χρώμα και στην οσμή τους. Συνήθως υπάρχει ερυθρότητα στην περιοχή του κόλπου και πολλές φορές πόνος κατά την συνουσία και κατά την ούρηση (αίσθημα καύσου). Άλλες φορές παρατηρείται πόνος χαμηλά στην κοιλιά.
1. Τριχομοναδική κολπίτιδα
Αυτός ο τύπος λοίμωξης οφείλεται σε ένα παράσιτο, την τριχομονάδα. Η τριχομονάδα βρίσκεται στο 20% περίπου των γυναικών, χωρίς να εμφανίζει συμπτώματα κολπίτιδας. Μπορεί να μην υπάρχουν συμπτώματα ή να παρουσιάζονται δύσοσμες, κιτρινοπράσινες και καμιά φορά αφρώδεις κολπικές εκκρίσεις.
Πώς μεταδίδεται;
Στις πιο πολλές περιπτώσεις, η τριχομονάδα μεταδίδεται με την σεξουαλική επαφή. Μπορεί όμως μια γυναίκα, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, να μολυνθεί από τουαλέτα ή από χρήση προσωπικών ειδών που έχουν μολυνθεί από πάσχον άτομο.
2. Μυκητιασική κολπίτιδα
Συνήθως είναι υπεύθυνος ο μύκητας Candida albicans αλλά δεν είναι σπάνιες και οι μυκητιάσεις από άλλα είδη του γένους Candida.
Συμπτώματα
Το κύριο σύμπτωμα των προσβολών από μύκητες είναι η φαγούρα στην περιοχή του κόλπου, αλλά και οι εκκρίσεις λευκού χρώματος . 
Πώς μεταδίδεται;
Οι μύκητες είναι μικροοργανισμοί που συχνά υπάρχουν στην φυσιολογική χλωρίδα του κόλπου σε μικρό αριθμό και με τη μορφή σπόρων. Κάτω όμως από κατάλληλες συνθήκες όπως ζέστη, υγρασία, χρήση αντιβιοτικών, σεξουαλική επαφή, κατανάλωση γλυκών, στενά ρούχα, νάυλον εσώρουχα αναπτύσσονται προκαλώντας ενοχλήσεις. Οι μυκητιασικές κολπίτιδες είναι συχνές σε γυναίκες που πάσχουν από διαβήτη, σε εγκυμονούσες, καθώς και σε πάσχουσες από σιδηροπενική αναιμία.
3. Βακτηριδιακή κολπίτιδα
Αυτός ο τύπος κολπίτιδας μπορεί να προέλθει απο πολλά βακτήρια και είναι πολύ συνηθισμένος. Πάντα, όμως, η βακτηριδιακή κολπίτιδα οφείλεται σε πολλούς ταυτόχρονα μικροοργανισμούς.
Συμπτώματα
Αρκετές γυναίκες δεν έχουν συμπτώματα. Σε άλλες περιπτώσεις, το κολπικό έκκριμα είναι λιγοστό, γκριζόλευκο, με δυσάρεστη οσμή ψαριού.
Πώς μπορεί να προληφθεί η κολπίτιδα;
--> Πλένετε τακτικά τα εξωτερικά γεννητικά όργανα με προϊόντα τα οποία διατηρούν σε ισορροπία την φυσιολογική χλωρίδα του κόλπου. Πρέπει να πλένεστε με φορά από τον κόλπο προς τον πρωκτό και όχι αντίθετα για να μην μεταφέρονται μικρόβια από τον πρωκτό προς τον κόλπο
--> Κατά την σεξουαλική επαφή πρέπει να χρησιμοποιείτε πάντα προφυλακτικό
--> Αποφεύγετε την κολύμβηση σε μολυσμένα νερά
--> Σιδερώνετε οπωσδήποτε τα εσώρουχα
--> Δεν συνίσταται η χρήση tampon.
--> Αποφεύγετε τα στενά ρούχα, τα συνθετικά υφάσματα, να προτιμάτε τα βαμβακερά εσώρουχα που επιτρέπουν στο δέρμα να αναπνέει καλυτέρα
--> Αν νιώσετε φαγούρα, ερεθισμό, αύξηση των υγρών, δυσοσμία ή πόνο στα γεννητικά όργανα, επισκεφθείτε αμέσως το γιατρό σας.
--> Προσπαθείτε να μην καταναλώνετε συχνά ζάχαρη και γλυκά.
--> Προσθέστε στη διατροφή σας περισσότερα γιαούρτια και προβιοτικά προϊόντα
--> Μην εκθέτετε την περιοχή του κόλπου σε υγρασία (ιδρώτας, βρεγμένο μαγιό) ή σε μικρόβια, φορώντας ακατάλληλα εσώρουχα ή χρησιμοποιώντας ξένη πετσέτα.